Ես ուրախանում եմ, երբ ընկերներս ինձ դրական էներգիա են փոխանցում։ Ուրախանում եմ, երբ կարևորում են ինձ, երբ դիմացինս ուրախ է, երբ նոր մարդկանց հետ եմ ծանոթանամ, ունենում եմ զրուցակից, ուրախանում եմ երբ կատարվում են ցանկություններս ու երազանքներս, և իհարկե, ուրախանում եմ, երբ տեսնում եմ կենդանի։
Ես տխրում եմ, երբ մոռանում են իմ մասին, երբ չեն վստահում ինձ, երբ խնդիրներ եմ ունենում ու երբ չեն հասկանում ինձ, Ես տխրում եմ, երբ գիտակցում եմ կյանքի լրջությունը ու հասկանում եմ որ ժամանակս զուր եմ վատնում։
Նյարդայնանում եմ, երբ շատեն խոսում, երբ իրենց մասին մեծ կարծիքի են, երբ ստում են ու ես գիտեմ ճշմարտությունը, երբ շուրջս շատ մարդիկ են լինում, երբ պնդում են, որ իրենք ճիշտ են՝ սխալ լինելով հանդերձ, նյարդայնանում եմ, երբ ասում են, որ չեն սիրում ինքնահավան մարդկանց։
Ես անհանգիստ եմ, երբ ինչ֊որ մեկը ինձ սխալ է հասկացել, կամ որ վիրավորել եմ ու երբ սխալ եմ խոսել,ես անհանգիստ եմ, երբ մտածում եմ ապագայի մասին։
Երբ ես ուշանում եմ, ես հանգիստ եմ։
Ինձ համար մեկ է, եթե իմ մասին վատն են մտածում ու եթե վատ կարծիքի են։ Ինձ համար միևնույն է, թե ինչպիսի տեսք ունի զրուցակիցը։
Ինձ դուր է գալիս, երբ ինձ բարևում են։
Ինձ դուր չի գալիս անարդարությունը։
Ես շուտ բռնկվող անձնավորություն եմ, նամանավանդ, երբ իմ ընկերոջը վիրավորում են և հաճախ կարող եմ կռիվ անել։
Ես մունաթ եմ գալիս համարյա ամեն օր իմ ընկերների և ընտանիքի վրա, բայց մեկ է՝ սիրում եմ նրանց։
Ես սիրում եմ ուտել։
Ես բարկանում եմ, երբ կենդանու կամ բնության հետ վատ են վարվում։
Մարիամ Շախվերդյան 