Թարգմանական նախագիծ․ “Իսպանական ազգային հեքիաթ”

զարգացնել սովորողի թարգմանական ունակությունները

հարստացնել բառապաշարը

ծանոթանալ իսպանական ազգային մշակույթին

զարգացնել գրավոր խոսքը

Մասնակիցներ՝
Կրթահամալիրի քոլեջի սովորողներ
Ընթացքը՝
Թարգմանում ենք իսպանական ազգային հեքիաթներից մեկը, ամեն սովորող թարգմանում է մի հատված, ուղարկում ինձ, ընդհանուր թարմանած հեքիաթը կտեղադրվի իմ և սովորողների բլոգերում։
Արդյունքը՝
Հայերենով կունենանք իսպանական հեքիաթ, որը կարող են ընթերցել նաև իսպաներեն չիմացող սովորողները։
Հեքիաթ 1՝
La balanza de plata
Hace muchos años, mi madre me contó una historia que más parece una fantasía.

Esa historia comienza así:

En la esquina de mi calle hay una tienda de telas, que está cerrada desde hace tiempo.

Un día , un grupo de niños, entraron en la tienda y encontraron una balanza de plata, escondida tras un mostrador.

La balanza tenía un gran adorno en el centro, que era algo misterioso.

Pronto descubrieron que no era una balanza normal.

No pesaba manzanas, tomates, carne o pescado. Lo realmente asombroso era que podía pesar las buenas o malas obras que las personas hacían.

Los niños se dieron cuenta de esto, cuando uno de ellos, decidió tocar el centro de ella. De repente la balanza se iluminó.

El niño se mareó y cayó al suelo.

Uno de los lados de la balanza se inclinó y comenzaron a salir de él, estrellas, muchas estrellas. Aparecieron ante ellos todas las buenas obras realizadas por el niño. Había sido bondadoso y comprensivo con los demás.

Al rato, el niño se levantó y comenzó a recuperarse.

Otro niño, quiso intentarlo también. Puso su mano sobre el centro de la balanza de nuevo y ésta volvió a iluminarse.

Esta vez, no salieron estrellas, sino espadas. Este niño no había sido tan generoso como el otro, era un niño egoísta aunque, como era un niño, todavía podía aprender a compartir.
La balanza, les enseñaba lo bueno o malo que tenían en sus vidas y que podrían mejorar.
Así pasaron los años. Los niños seguían consultando a la balanza siempre que tenían dudas sobre cómo debían actuar o pensar.
Pero un día, la balanza dejó de iluminarse y los niños se hallaban un poco desorientados y tristes.
¿Quién les guiaría a partir de ahora?.
¿Por qué les había abandonado?.
La balanza se iluminó por última vez, y les explicó por qué ya no podía ayudarles más.
¡Ahora, debéis pensar por vosotros mismos!.
¡Ya sois grandes y lo suficientemente inteligentes para hacerlo!.
¡Os deseo mucha suerte!. Al decir esto la balanza se apagó.
Al principio, los niños estaban muy apenados, pero con el paso del tiempo se dieron cuenta que era lo mejor para ellos.
Aprendieron a ser responsables por si mismos, pero nunca olvidaron los buenos consejos de la sabia balanza.
Por todo ello, siempre la recordaron como la balanza de la sabiduría.
Թարգմանությունը՝ իսպաներենից հայերեն Միլենի Շամոյանի, Անուշիկ Սերգեյանի, Անի Պետրոսյանի, Անի Բարսեղյանի, Մերի Պետրոսյանի, Մարիամ Շախվերդյանի, Մարիամ Տեր-Գասլտյանի, Քնար Հարությունյանի
Արծաթե կշեռքը
Շատ տարիներ առաջ մայրս պատմեց ինձ մի պատմություն, որն ավելի շատ երևակայության է նման։ Այդ պատմությունը սկսվում է այսպես. Մեր փողոցի անկյունում կա գործվածքների խանութ, որը երկար ժամանակ փակված է: Մի օր մի խումբ երեխաներ մտան խանութ և գտան արծաթե կշեռք, որը թաքնված էր վաճառասեղանի հետևում:
Կշեռքը կենտրոնում ուներ մեծ զարդարանք, որը մի տեսակ խորհրդավոր էր: Նրանք շուտով հայտնաբերեցին, որ դա նորմալ կշեռք չէ: Այն չէր կշռում խնձոր , լոլիկ, միսը կամ ձուկ : Իսկապես զարմանալին այն էր, որ նա կարող էր կշռել այն լավ կամ վատ գործերը, որոնք անում էին մարդիկ: Երեխաները դա գիտակցեցին, երբ նրանցից մեկը որոշեց շոշափել դրա կենտրոնը: Հանկարծ սանդղակը վառվեց:
Տղայի գլուխը պտտվեց և նա ընկավ: Հավասարակշռությունը կորցրել էր. նրա աչքերի առաջ աստղեր էին պտտվում: Տղայի կատարած բոլոր գործերը հայտնվեցին նրանց առաջ: Նա բոլորի հանդեպ բարի էր և օգնության հասնող: Որոշ ժամանակ անց տղան վեր կացավ և սկսեց ապաքինվել:
Մի ուրիշ երեխա նույնպես ցանկացավ փորձել։ Նա իր ձեռքը դրեց կշեռքի կենտրոնին և այն կրկին վառվեց։
Այս անգամ աստղերի փոխարեն թրեր դուրս եկան։ Այս երեխան մյուսների պես առատաձեռն չէր, նա ինքնասեր երեխա էր, սակայն լինելով դեռ երեխա նա կարող էր սովորել կիսվել։
Կշեռքը սովորեցնում է նրանց, թե որքան լավ կամ վատն ունեին իրենց մեջ, և որ նրանք կարող են լինել լավը։ Այսպիսով անցան տարիներ։ Երեխաները շարունակ միշտ խորհրդակցում են Կշեռքի հետ, և նրանք կասկածում են այն բանում, թե ինչպես է պետք գործել։ Բայց մի օր Կշեռքը դադարում է լուսավորվել, և երեխաները մի փոքր ապակողմնորոշված էին և տխուր:
Ո՞վ պիտի նրանց առաջնորդեր այսօրվանից ի վեր։ Ինչու՞ էր իրենց լքել։ Կշեռքը լուսավորվեց վերջին անգամ և բացատրեց, թե ինչու չէր կարող այլևս օգնել նրանց։
Հիմա դուք ինքներդ պետք է մտածեք ձեր մասին: Դուք արդեն բավական մեծ և խելացի եք դա իրականացնելու համար: Ձե՛զ հաջողություն եմ մաղթում:
Դա ասելով՝ կշեռքն անջատվեց:
Սկզբում երեխաները շատ էին ցավում, բայց ժամանակի ընթացքում հասկացան, որ իրենց համար այդպես ավելի լավ է։ Նրանք սովորեցին պատասխանատվություն կրել իրենց համար, բայց երբեք չէին մոռանում իմաստուն կշեռքի լավ խորհուրդները: Այս ամենով հանդերձ, նրանք միշտ հիշում էին նրան որպես իմաստության կշեռք։
Հեքիաթ 2
Lo importante es levantarse
Cierto día, estaban en el bosque un caballo y su pequeño potrillo, a los que les gustaban de correr sin rumbo fijo, solo por el placer de sentir el cálido aire sobre sus cabezas.

Padre e hijo disfrutaban mucho de estas carreras y el compartir sus conversaciones que tanto bien hacia a ambos, siempre tenían pláticas de lo más amenas y realmente existía una comunicación constante entre ellos.

Una mañana, salieron como era su costumbre a correr, estaban muy felices porque era un día espléndido, cuando de repente el pequeño caballo tropezó y cayó rodando, su padre se detuvo de inmediato volviendo sobre sus pasos para ver que le había sucedido a su pequeño hijo.

Se acerco a él para averiguar si se encontraba bien, y el pequeño no lograba levantarse, muy asustado le dijo a su padre: – Siento que no podré volverme a levantar, me siento muy lastimado de una pata.
– Hijo, debes levantarte, acaso ¿Te has roto algo?- Padre, le dijo el caballito, creo que no me he roto nada, sin embargo, un caballo nunca se cae y cuando lo hace, le resulta sumamente difícil levantarse.
– Hijo, estás equivocado, algunos animales como nosotros caen, pero vuelven a levantarse y tu te levantarás, porque tu no tienes nada roto, tu voluntad hará que te levantes y vuelvas a caminar y a correr como siempre lo has hecho, no permitirás que tu mente te haga tomar una decisión equivocada, creyendo que porque has caído no podrás levantarte, además, yo te ayudaré a hacerlo, porque yo precisaré de tu ayuda, cuando caiga y necesite levantarme igualmente.
– Pero padre, ¿cómo podría yo ayudarte a levantar si soy tan pequeño?
– Hijo no se necesita fuerza física para dar esa clase de ayuda, solo se requiere un gran amor, esa es la clase de ayuda que necesitamos, sentirnos apoyados por nuestros seres más queridos, y yo te amo mucho y por esa razón te digo que te levantes, porque todavía tenemos muchos caminos que recorrer juntos.
Y nuestro pequeño caballito, se levantó, se sacudió el polvo, empezó a caminar junto a su amado padre y pronto empezaron a correr como era su costumbre.
Caer esta permitido. Levantarse es una obligación