Ծաղկաձոր (տեղեկություն)

Ծաղկաձոր (Կեչառիս, Ծաղկոցաձոր, մինչև 1947 թ.՝ Դարաչիչակ), քաղաք Հայաստանի Կոտայքի մարզում, (Կեչառիս, մինչև 1947-ը՝ Թեղենիսի արևելյան լանջին։ Կլիման մեղմ է, առողջարար։ Քաղաքը գտնվում է ծովի մակերևույթից 1841 մ բարձրության վրա, մարզկենտրոնից 6 կմ հյուսիս-արևմուտք։ Նախկինում գյուղն ամառանոցավայր էր, ապա՝ ավան, 1958 թվականից՝ քաղաքատիպ ավան։

ՀԽՍՀ Գերագույն Խորհրդի 1984 թվականի փետրվարի 16-ի հրամանագրով Ծաղկաձորը դասվել է քաղաքների կարգին։ Ծաղկաձորը լեռնակլիմայական առողջավայր է։ Այստեղ են գտնվում մարզական բազան, քաղաքից Թեղենիսի գագաթը տանող 6 կմ երկարությամբ ճոպանուղին, մանկական առողջարանը, հանգստյան տները և տուրիստական բազաները։ Քաղաքի մեջ է գտնվում Կեչառիս վանական համալիրը (XI-XV դարեր) իր Կաթողիկե (XV դար), Սուրբ Նշան եկեղեցի (XI դար) և Սուրբ Գրիգոր Լուսավորիչ եկեղեցի (1003 թ.) եկեղեցիներով, համալիրից 200 մ արևմուտք՝ Սուրբ Հարություն եկեղեցի (1228 թ.) (Կոնստանտինովկա)։

ԾԱՂԿԱՁՈՐԻ ՏԱՐԱԾԱՇՐՋԱՆ

Ծաղկաձորը հնուց ի վեր գրավիչ է եղել որպես բնակավայր և հանգստավայր: «Ծաղիկների ձոր»-ում մարդը բնակություն է հաստատել դեռևս III-V դդ: Ծաղկունյաց լեռների հարավարևելյան մասում ընկած գեղատեսիլ հովտի անտառներում որսի են դուրս եկել հայոց արքաները և իշխանները: Արտոնյալ դասին տեղանքը հրապուրել է իր մեղմ, առողջարար կլիմայով: Դարեդար Ծաղկաձորը մնացել է իշխանների տիրապետության տակ: Վաղ միջնադարում (IV — Vդդ.) այս հողերը պատկանել են հայոց թագավորի կալվածքները տնօրինող Վարաժնունի տոհմին: VI դարում հովիտն անցավ հայկական ազդեցիկ Կամսարական տոհմի տիրապետության տակ: Կամսարական տոհմի հետնորդ, Պահլավունի տոհմի առաջնորդ Գրիգոր Մագիստրոսը 1033թ. հրամայեց Ծաղկաձորում կառուցել եկեղեցի, որը կոչեցին Սուրբ Գրիգոր Լուսավորչի անունով: Այսպես հիմնվեց Կեչառիս վանական համալիրը` հովտի իրական գանձը:

XVIIդ. սկզբին քոչվոր ցեղերը, գրավելով Ծաղիկների ձորը, տեղանքը կոչեցին Դարաչիչագ (քաղաքը կրկին Ծաղկաձոր վերանվանվեց 1947թ-ին): Իսկ երբ Արևելյան Հայաստանը միացավ Ռուսական կայսրությանը (1828թ.), Ծաղկաձորը մտավ Էրիվան նահանգի մեջ:

Ծաղկաձորի հենց անունը խոսում է գեղեցկության և քաղաքի բոլոր հրճվանքների մասին: Այն հայերենից թարգմանվում է որպես «ծաղիկների կիրճ»: Այս տարածքում հայտնաբերված արտեֆակտների համաձայն` Ծաղկաձորի տարածքը բնակեցված է եղել հին ժամանակներից: Այսօր այն ժամանակակից առողջարանային քաղաք է, որը հաճույք է պատճառում իր հյուրերին ամբողջ տարվա հիանալի կլիմայով: Բարձրակարգ հյուրանոցները, լեռնադահուկային հանգստավայրը, մաքուր օդը և գեղեցիկ բնական տեսարանները հանդիսանում են Ծաղկաձոր քաղաքում անցկացվող հանգստի ժամանակ բոլոր հաճույքների մի փոքր մասը: Տեղը սիրված է նաև պատմության սիրահարների շրջանում: Քրիստոնեական ճարտարապետության ամենահետաքրքիր հուշարձաններից մեկը Կեչառիսի վանական համալիրն է: Քաղաքում կարող եք գտնել գրեթե բոլոր տեսակի զվարճանքներ, որոնք ձեր ուղևորությունը կդարձնեն հարուստ և անմոռանալի:

ԾԱՂԿԱՁՈՐԻ ՃՈՊԱՆՈՒՂԻ

Հարմարավետ ճոպանուղին ձեզ Թեղենիսի բարձունք կհասցնի 40 րոպեում: Ճոպանուղին վերակառուցվել է 2004-2008թթ.: Ճոպանուղու առաջին չորս նստատեղերով կայանի երկարությունը 1137մ է` թողունակությունը ժամում 1200 մարդ: Երկրորդ կայանի երկարությունը 1458մ է` 800 մարդ/ժամ թողունակությամբ: Երրորդի երկարությունն է 1624մ, իսկ թողունակությունը` ժամում 800 մարդ:

Իսկ 926 մ երկարությամբ չորրորդ կայանի թողունակությունը նույնպես ժամում 800 մարդ է: Երկրորդից չորրորդ կայաններում նստատեղերը երկտեղանոց են: Մի կայանից մյուսը կարելի է տեղափոխվել առանց դահուկները հանելու: Սկսնակ լեռնադահուկորդներին և սնոուբորդիստներին տրամադրվում են հարմարավետ բուգելային վերելակներ: Տեղում կարելի է վարձակալել լեռնադահուկային հանդերձանք կամ սպորտային այլ պարագաներ: Վերջերս զբոսաշրջիկների որոշակի խմբի համար գործում է ճոպանուղու հինգերորդ կայանը (1030մ, 800 մարդ/ժ): Տաք նստատեղերը ապահովում են հարմարավետ վերելքը: Թեղենիսի բարձունքից արդեն իսկ ձգվում են մշակված տարբեր բարդությամբ սահուղիներ: Սահուղիների ընդհանուր երկարությունը կազմում է ավելի քան 30կմ: Անընդհատ սահել կարելի է մոտ 6800մ: Գործում է մասնագիտացված փրկարարներով համալրված ծառայություն:

Այսօր Ծաղկաձորը ժամանակակակից հանգստավայր է` Հայաստանի և Հարավային Կովկասի առաջնակարգ զբոսաշրջության կենտրոններից մեկը` զարգացած զբոսաշրջային  ենթակառուցվածքով, հիասքանչ շրջակա միջավայրով: